For Sale

De droomschool…(niet te verwarren met illusie!)

Ik werkte bij Achmea, Zilveren Kruis, en was op dat moment afdelingshoofd van Klantenservice. Achmea investeerde veel in ontwikkeling van mensen en zo kwam op een goede dag de leergang Persoonlijk Leiderschap voorbij, verzorgd door het LTC in Dalfsen en Nieuwe Dimensies. Als leidinggevende van een afdeling moet je ook jezelf goed (leren) kennen en ik ben de eeuwige student, dus ik meldde me aan!

Lang verhaal kort, een van de onderdelen van deze boeiende leergang was de droomschool. Alleen de titel al sprak enorm tot de verbeelding. We kregen een opdracht: week je los uit de realiteit en droom uitbundig over waar je over 5 jaar bent. Maakt niet uit of het realistisch lijkt, droom! Laat alle belemmerende overtuigingen die je in je droom tegenkomt meteen los: droom! Hoe ziet je wereld eruit? Wie zijn er bij je? Wat ben je aan het doen en met wie? Wat zeggen ze over je….

Ik zag een groot verpleeghuis voor me, met heel veel oude mensen. Het was er heel gezellig en op de deur stond in grote vetgedrukte letters: kom hier wonen, hier kan álles! Daar waar in Nederland alleen maar op ouderenzorg bezuinigd  werd, organiseerde ik een creatief team om me heen, vol met mede-mogelijkmakers. Het was er leuk, mensen woonden en werkten er graag en ik was er de trotse directeur!

Geen idee waar dit vandaan kwam. Maar écht niet. Ik had niets met ouderenzorg en was ook geen verpleegkundige. Maar ik droomde zó tot mijn eigen verbeelding, dat het een mijn ambitie werd! En ik geloofde heilig en oprecht dat het me zou lukken.

In 2007 sloot Zilveren Kruis haar vestiging in Rotterdam en solliciteerde ik naar een baan als zorgmanager. Nee hoor, dat ging niet vanzelf zonder mijn verpleegkundige achtergrond. Maar als je ergens écht in gelooft, dan straal je dat aan tafel ook uit en zodoende kreeg ik het vóórdeel van de twijfel. Iedereen had wel klotsende oksels hoor, want hoe kan iemand zonder verpleegkundige achtergrond nu een goede zorgmanager zijn? Ik vond het appels met peren vergelijken, verpleegkundige en zorgmanager. In alle opzichten. Het werd wel echt een pittig en boeiend 1ste jaar, wat zeker niet vanzelf ging en waar ik met veel vallen en vooral meteen opstaan een boel geleerd heb. Groeipijn dus.

Inmiddels ben ik al een aantal jaren directeur van dat superleuke zorgcentrum waar ik van droomde. Waar mensen graag wonen en werken. Waar we met een aantal creatieve mogelijkmakers de mindset “wat kan wél” hebben!

Dusssss: hoeveel haken en ogen ook, als je écht ergens in gelooft en er 101% voor durft te gaan, dan is je wereld echt maakbaarder dan je nu vermoedt!

Marjon Vonck