Nieuws en Blogs
Hier worden relevant nieuws en Blogs geplaatst.
My Future sponsorde de "Race of the Classics" 2018, van 2 tot 8 april.
23 mei 2018 is de workshop "Leef je Droom" weer gegeven bij Van Ede & Partners in Rotterdam.
Dinsdag 14 november 2017 gaf My Future een "Leef je Droom" workshop bij het Ministerie SZW
Blogs:
Geen Vredeszuil in Gouda
In 2021 kwamen wij in Neurenberg in contact met Johannes Volkmann die voor het gerechtsgebouw, aldaar een Vredeszuil aan het oprichten was. Een mooi initiatief om scholieren speelgoedwapens te laten verzamelen en deze onder te brengen in een zuil. Tijdens het project verzamelen zij niet enkel de speelgoedwapens, echter er wordt veel aandacht besteed aan de bewustwording over Wapenbezit , oorlog vrede en de zinloosheid van geweld. Dit mooie initiatief wilde My Future graag omarmen en een Vredeszuil oprichten in Gouda. Er is subsidie aangevraagd en verleend door GoudApot en het Fonds Vredesprojecten. Er is een vergunning aangevraagd bij de ODMH, die de dit doet voor de gemeente Gouda. De vergunningsaanvraag heeft bijna een jaar geduurd.Het proces van de vergunningsverlening was eigenlijk een les in Kafkaiaans handelen voor gevorderden. Uiteindelijk bleek dat de bewoners van de Chocoladefabriek bezwaar hadden, hetgeen een mix vam "Not in my Backyard" en "Not invented here" betreft. Ik heb het als schokkend ervaren dat Libertum, dat de opdracht voor een Freedom Experience heeft, bezwaar maakt tegen een Vredeszuil. Vervolgens hebben we nog gekeken naar de mogelijkheid om een Vredeszuil voor het Vredespaleis in Den Haag op te richten. Echter ook hier geen resultaat. Het Vredespaleis is een Rijksmonument en er mogen geen objecten in de tuin geplaatst worden. Dus uiteindelijk ben ik een illusie armer en een ervaring rijker.
We zijn wel voor vrede maar het mag niet teveel moeite kosten.
17-04-2023
Stoepa
In februari 2018 waren we op rondreis door Sri Lanka. Op mijn verjaardag, de 22ste waren we in Anuradnapura , één van de koningssteden, en we hadden fietsen gehuurd. Al fietsend hebben we de Bodhiboom, de diverse tempels en Stoepa’s bezocht. Na een tijdje kwamen we bij een Stoepa in aanbouw. De bewaker van dienst vertelde ons met trots dat deze “ Vredes Stoepa “ wordt opgericht naar aanleiding van het tekenen van de Vrede met de Tamil Tigers in 2009. Nou, dat sprak mij als pacifist/dienstweigeraar wel aan!
Dus zijn wij er bovenop geklommen. Het wordt de één na grootste Stoepa van Sri Lanka. Er gaan 250miljoen stenen in en hij is klaar in 2023.
Bovenop gekomen zagen we 5 metselaars die aan het metselen waren, ze riepen naar mij:
Hey You, ! come here
Ik liep naar ze toe
Where you from? ….gevolgd door de gebruikelijk communicatie
You want to lay stone?
Heh?
You want to lay stone?
Yes, I want to lay a stone
You lay central stone of new Stoepa!........ Ik krijg een troffel met cement en een steen aangereikt en metsel mijn centrale steen op zijn plaats. Applaus en gelach van de 5 Sri Lankaanse metselaars. Mijn vrouw neemt gauw een foto.
Ik ben een beetje overdonderd en spreek nog snel uit: “I am very honoured”, en we nemen vervolgens vrolijk afscheid. De metselaars metselen verder en wij pakken de fiets naar de volgende bezienswaardigheid. Ik voel me wel een beetje opgelaten, na deze vreemde steenlegging. Een mooi moment om te onthouden.
P.S. In 2023 ga ik terug en plaats ik een plaatje aan de Stoepa: Central stone layed by Henri
Bekenkamp, 22-02-2019
(Bijna) doodervaring
(Bijna) doodervaring
Ik heb een vaste golfafspraak met een vriendin, we gaan elke vrijdagmiddag een partijtje golfen en samen een hapje eten. Heerlijk buiten zijn, bewegen met een doel, en gezellig en lekker eten. Vrijdag 20 april was het weer zover, erg warm weer en het niveau van het golfspel was matig. De ballen hadden vandaag weer een eigen wil, die ze wilden volgen, uitgezonderd een paar mooie slagen. Na 9 holes toch lekker gegolfd te hebben zag het terras er zeer verleidelijk uit. Plekje in de zon gezocht en een wit wijntje besteld. Wat betreft het eten was het de saté die onze voorkeur had. Beetje kletsen en daar komt de saté, het ziet er goed uit. Ik neem een stukje vlees, en kauw er op, ik krijg het niet weg. Slikken, hoesten, niets helpt !Ik zit naast een bloembak en steek mijn vinger in mijn keel, geen effect ! Verbazing en verwondering is mijn deel; IK ZAL TOCH NIET IN EEN STUKJE SATE STIKKEN !.....het wordt paniek, ik gebaar naar de omgeving, HELP MIJ !, maar de woorden komen niet. PANIEK…..JA, IK GA IN EEN STUKJE SATE STIKKEN…..NOG MEER PANIEK ! En dan, vlak voor het licht uit gaat en alles zwart wordt, …………….komt de berusting, Oké, dit was het dan..
Terwijl Ik buiten bewustzijn ben wordt 112 gebeld. Mijn vriendin heeft ondertussen de Heimlich-greep 2 keer toegepast, maar het mocht niet baten. Ook de klap tussen mijn schouderbladen had geen effect. En daar was dan die jonge ober, die naar later bleek net een BHV-training had gehad, hij stapt naar voren en doet met al zijn kracht een ultieme poging met de Heimlich-greep, en ja hoor …..het lukt.
Ik kom weer “terug” ,en open mijn ogen open, en ik zie als eerste de Brandweer, die snel ter plaatse was, dan het opgeluchte gezicht van mijn vriendin, de ober en de omstanders. Ze willen me weer op mijn stoel hebben, maar ik moet even bijkomen, de lotushouding zit het lekkerst. Ik pak snel een patatje van mijn bord, wat mij op een standje komt te staan van de zojuist gearriveerde politie. Ik krijg nog net het eindje mee van de discussie of ik gereanimeerd moet worden, waarbij het ambulancepersoneel via de mobilofoon adviserend optreed. De reeds aangebrachte AED-stickers vind ik later thuis terug in de was. De ambulance komt na 24 minuten, ze excuseren zich en benadrukken nog dat ik er zonder ingrijpen van de ober niet meer was geweest. Ik heb pijn, enorme pijn op mijn borst. Ik word wat rustiger, de adrenaline zakt, en de pijn neemt toe. Ik wil naar huis, met de auto, zelf rijden want de volgende dag gaan we op vakantie. De jongens van de ambulance willen mij op de brancard naar de ambulance brengen, en vervolgens naar het ziekenhuis. Het compromis is dat ik zelf naar de ambulance loop en we vervolgens naar het ziekenhuis gaan. Ik bel mijn vrouw, ik leef nog !!. We zijn pas 4 maanden getrouwd !!
In het ziekenhuis wordt een gebroken borstbeen geconstateerd, maar ik mag wel naar huis. We gaan toch nog, een dag later dan gepland, met ons huurcampertje op vakantie. Een pijnlijke, emotionele, maar onvergetelijke en enerverende trip.
Inmiddels weer thuis. Een goed en intens gesprek met de ober gehad, die we een mooi cadeau hebben gegeven. En dankbaar voor het feit dat ik elke ochtend weer mijn ogen open doe .
Ik heb dit niet ervaren als een bijna-dood ervaring, maar als een dood ervaring, vanwege het feit dat ik berusting voelde, dat mijn leven voorbij was.
Na deze ervaring gaan we, nog meer dan we al van plan waren, onze dromen achterna. Zo gaan we dit jaar de droomreis, zoals Johan die heeft beschreven in My Future,( Droom Johan )maken. Met de trein naar Berlijn, Weimar en Dresden.
Maart Blog: Kangaroo-spies
Kangaroo-spies
In december 2017 was ik voor familiebezoek in Perth . Deze stad in West-Australië ligt aan de prachtige Swan River. Met zijn vele zon-uren en andere prettige levensomstandigheden behoort deze stad tot de meest leefbare steden ter wereld.
Wij gingen met de familie een dag naar Fremantle, een havenstad in West Australie.. Een heerlijke plaats waar je jezelf vrij voelt om te zijn wie je bent. Australië is sowieso een relaxte omgeving, waar het goed toeven is. Na het museum van het VOC schip “de Batavia” bezocht te hebben, begon de inwendige mens om aandacht te vragen. Dus gingen we naar de voormalige brouwerij van het Australische Little Creatures bier. Little Creatures is nu een hippe biertent met een vleugje backpack-romantiek, waar het goed eten en drinken is.
Zoals een toerist, die voor het eerst in Australie is betaamt, bestelde ik een heerlijk lokaal biertje en een Kangaroo-spies. Een heerlijke, ietwat stugge saté variant. Na nog een biertje ging ik naar het toilet aan het einde van een lange gang achterin de brouwerij.
Bij de grote metalen pisbak, zoals je die daar veel ziet, stond een jongen van rond de 20 te pissen. Wat mij opviel was dat hij tegelijkertijd zeer geroutineerd met twee duimen stond te App’en. Het contrast van deze vorm van multitasken en de zeer ontspannen omgeving deed mij even stilstaan bij deze waarneming.
Mijn eerste gedachte:….wat is er zo urgent dat het direct ge-appt moet worden en niet kan wachten…?
Mijn tweede gedachte …..je krijgt natte schoenen!
En zo bleek dat relaxte West-Australie waar het leven zeer easy going is toch ook symptomen te vertonen van de terreur van de SMART-phone!
November-Blog: Bus 12 :
Bus 12
Mijn dochter van 18 studeert HRM aan de Hogeschool Utrecht. Onlangs was het moment daar voor de feestelijke uitreiking van haar Propedeuse. Het was het eind van de middag bij de Uithof, aan de Padualaan. Het leek mij verstandig om met het OV te gaan, dus met de trein van Gouda naar Utrecht en daar Bus 12 gepakt. Ik had dat van tevoren aan mijn dochter gevraagd en zij had mij gewezen op het feit dat Bus 12 een speciaal imago heeft. De informatieborden waren uitgevallen dus even zoeken en aan de chauffeur bevestiging vragen of deze bus echt naar de Padualaan gaat. Na een nietszeggend, maar absoluut leuk bedoeld antwoord, maar in de bus gestapt. Drukke bus !!...en ja, daar gaat hij los. De chauffeur heeft blijkbaar de illusie dat hij Max Verstappen is. Mensen springen net op tijd weg, fietsers stoppen spontaan met appen, en letten zowaar op als Bus 12 er aan komt. Geen automobilist haalt het in zijn hoofd om voorrang te nemen. In de bus zet iedereen zich schrap bij elke bocht, harde rempoging en snelle acceleratie. De passagiers zijn gedrild in het snel uitstappen, hetgeen ook nodig is als je niet met je jas of tas tussen de dichtslaande deur wilt komen. Een jonge student die naast mij staat te appen wordt, ondanks zijn geroutineerde houding, verrast door de volgende onverwachte remactie met vervolgens een haakse bocht, en laat zijn smartphone vallen,……kut !!.....hij kijkt boos naar de chauffeur, en vervolgens opgelucht als hij ziet dat de schade beperkt blijft tot wat krasjes.
Ineens schiet mij het beeld te binnen uit mijn vakantie met de Trans Mongolië Express van Moskou naar Beijing. We waren in Ulaanbaatar , de hoofdstad van Mongolië. Daar woont de helft van de Mongoliërs in een stad die de kloof probeert te overbruggen tussen de middeleeuwen en de 21ste-eeuw. We belandden in een krottenwijk en na een stukje te zijn doorgelopen kwamen we bij een Boeddhistisch jongensklooster. Wij liepen naar binnen en gingen rustig op een bankje zitten, waar we goed de ceremonie en de les konden volgen. Vervolgens werden we ook bij de ceremoniële handelingen betrokken (meegenomen) , wat ons een zeer prettig en rustig gevoel gaf.
De herinnering aan dit moment van rust en vrede kwam zomaar weer ineens naar boven borrelen in Bus 12. Ik ervoer een enorme tegenstelling, waarbij de waanzin van onze jachtige maatschappij, waar 1 miljoen mensen antidepressiva slikken, zich extreem onderscheid van het jongensklooster in Ulaanbaatar. Maar ik moest snel uitstappen, want ik was op de Padualaan. Ik zag mijn dochter al naar mij zwaaien….
Nog even dacht ik….wat gaat die buschauffeur doen met de paar minuten die hij met zijn bizarre rijstijl heeft gewonnen.
